In de Leeuwenhoek en Thuis op Zuid slaan Adelheid Roosen en Hugo Borst opnieuw de handen ineen, en maken weer een serie over dementie, met dit keer de nadruk op afscheid nemen. Want vanaf het moment dat je de diagnose krijgt is je leven een groot en langgerekt afscheid, en elke keer moet je afscheid nemen van wéer iets anders: van je dromen, van wie je was, van je geliefden, en uiteindelijk van het leven zelf.
En bij afscheid hoort rouw. Maar wanneer begin je daar dan mee, met dat rouwen? En hóe doe je dat dan bij een ziekte die zo stiekem en vaak onverwachts je leven binnensluipt en meestal zó lang duurt? En wat betekent dat dan voor degenen die afscheid moeten nemen van jou?
We volgen onder andere de 52-jarige jong-demente Joris, die nog droomt van trouwen en verre reizen, en bijvoorbeeld Tonny die geplaagd wordt door schuldgevoel omdat ze haar demente vader eigenlijk naar een verpleeghuis moet brengen. Daarnaast ondernemen Adelheid en Hugo hun eigen zoektocht: hoe willen zij het afscheid ‘aangaan’ als Alzheimer hèn treft -erfelijk belast als ze zijn? Gaan ze all the way of hopen ze het lot voor die tijd een handje te helpen? Op hun eigen onnavolgbare wijze proberen Adelheid en Hugo ieder voor zich alvast te anticiperen op die ongewisse toekomst; hun gedachten daarover liggen ver uiteen…
