Groningen is dé studentenstad van Nederland (dat wil ik toch even gezegd hebben), waar je met je medestudenten drinkt (oké, 'zuipt') en vervolgens naar huis kruipt. De volgende dag uitbrakken op de bank in de GK (gemeenschappelijke woonkamer) behoorde tot de vaste kost. Hangend op de bank met mijn huis-/lotgenoten, bood 'kinderzender' Zapp op deze dagen uitkomst.
Rond 17.00 uur begon de pret met Jill. Jill knutselde, maar kookte ook de meest fantastische dingen in haar popperige keuken. Net als alle andere kookprogramma's leek het zo makkelijk. Het verschil met Jill (dat rijmt) is dat de recepten van Jill ook daadwerkelijk leiden tot eetbare uitkomsten. Iets wat voor een student, waarbij iedere cent telt, heel welkom is. Wij hadden immers geen tijd - en geld - om te experimenteren met garnalenschuim op een bedje van gedroogde ijsbergsla en een kruim van mango.
Daarna Puberruil. Aandoenlijk! Hierin is het altijd zo dat jonge kinderen uit de stad plaatsmaken voor kinderen uit de periferie. De puber weet niet wat hem/haar overkomt en dan moeten ze ook nog eens allerlei opdrachten doen met de 'vriendjes' van die ander, die ze pas 1 seconde kennen. Alsof het niets is, volbrengen ze de ene opdracht na de andere. Deze kids worden later netwerkexpert, dat kan niet anders. Zelfs na m'n studententijd, waarin ik (hetzij na een aantal biertjes) echt geen moeite had om een wildvreemde ‘aan te spreken’, vind ik zelfs telefoongesprekken vandaag de dag nog spannend! Socialiseren, dat leerden we van dit programma, terwijl wij in onze joggingsbroeken op de bank uitbrakten.
Pasta met rode saus
Het eten - pasta met 'rode saus' - was inmiddels gearriveerd en werd verorberd op diezelfde bank. Tijd voor de Beste Vrienden Quiz, het échte hoogtepunt van de dag. Want hoewel we allemaal mochten zeggen dat we bij de slimste 20% van Nederland behoorden, was dit toch wel een boost voor ons zelfvertrouwen. We stonden vooral versteld van wat 12-jarigen niet wisten, en wij wel! Soms zelfs andersom... maar daar wil ik het liever niet over hebben. Ook de Spin, waar ze op moesten als ze twee keer een tegeltje met het spin-teken omdraaiden, was altijd lachen. Als ze daarop moesten, vlogen ze er eigenlijk allemaal na 30 seconden weer vanaf. Die paar die wel bleven zitten, kregen al onze lof en respect.
Tegenwoordig eet ik geen pasta's meer met rode saus, heb ik iets meer geld te besteden en kan ik heus weleens experimenteren met recepten uit 'echte' kookprogramma's. Toch, als ik op tijd thuis ben van kantoor, zap ik naar Zapp. Het herinnert mij aan die gelukkige tijden, op de bank met mijn lotgenoten. #nostalgie
Geschreven door: Sietske Steenbeek
